Wąż Eskulapa jest jedynym dusicielem, który potrafi doskonale wspinać się po drzewach.
W Polsce występują cztery gatunki węży, w tym jeden dusiciel.
Umiejętność wchodzenia na drzewo od zawsze zwracała uwagę na tego gada. Zdjęcia takiego wspinającego się węża zrobił Edward Marszałek, rzecznik prasowy krośnieńskiej dyrekcji Lasów Państwowych.
Tylko jeden polski wąż tak potrafi. Zapewne umiejętność wchodzenia na drzewo od zawsze zwracała uwagę na tego gada. W dodatku jego niejadowitość, sympatyczny wygląd i łatwość oswajania sprawiały, że był przez ludzi szanowany. Nazwę swą zawdzięcza mitologicznym przekazom, mówiącym o greckim bogu Asklepiosie, opiekunie sztuki lekarskiej, wyobrażanym jako starzec z laską, wokół której opleciony jest wąż. Asklepios, syn Apollina i nimfy Koronis, wykształcony został przez Chirona na biegłego w sztuce medycznej. Doszedł w niej do takiej wprawy, że potrafił nawet wskrzeszać zmarłych, co było zresztą przyczyną zazdrości ze strony Zeusa i powodem uśmiercenia uzdrowiciela. Jak chce mitologia, został on umieszczony na nieboskłonie jako konstelacja Wężownika.
Świątynie Asklepiosa istniały w Pergamonie, Epidaurosie i na wyspie Kos, gdzie urodził się zresztą Hipokrates, najsłynniejszy lekarz starożytności, który obok świątyni założył szkołę medyczną. Grecki kult Asklepiosa został przemianowany w starożytnym Rzymie na kult Eskulapa, któremu podczas zarazy w 291 r. p.n.e. zbudowano nawet świątynię.
Cechą charakterystyczną tego gatunku jest również dziewięć dużych łusek na głowie. I – jak widać na zdjęciach – gatunek ten osiąga całkiem pokaźne rozmiary, gdyż długość jego ciała może dochodzić nawet do 2 m.
Obecnie w Polsce ten gatunek węża występuje w Bieszczadach, to właśnie w tamtejszych nadleśnictwach prowadzono czynną ochronę tego gatunku. W ramach działań zostały utworzone kopce rozrodcze, gdzie inkubowały jaja węży. Do zadań czynnej ochrony gatunku należy także wykaszanie łąk, układanie pryzm kamieni, na których węże mogą się wygrzewać.
Polska populacja Eskulapa (Zamenis longissimus) jest szacowana na ponad 100 osobników. Paradoksalnie na spadek populacji wpłynęło zniknięcie z Bieszczad ludzkich osad, gdyż węże te trzymały się blisko domostw. Tam mogły wygrzewać się na murkach, składać jaja (od 2 do nawet 21) w kompostownikach, a także polować na gryzonie, którymi głównie się żywią (oprócz tego polują też na jaszczurki czy zjadą jaja ptasie). Wprawdzie wąż ten nie jest jadowity, ale w swoje ofiary najpierw przytrzymuje zębami, a później wokół nich się owija.
(Lasy Państwowe)
