Ratusz w Warszawie zajął się przeciwdziałaniom dyskryminacji w urzędzie.
Są to wytyczne, a zarządzenie to podpisał prezydent Rafał Trzaskowski.
W Standardzie wyraźnie jest napisane, że „w budynkach urzędu dostępnych dla osób z zewnątrz oraz podczas wydarzeń organizowanych przez urząd nie eksponuje się w przestrzeni (np. na ścianach, na biurkach) żadnych symboli związanych z określoną religią czy wyznaniem”.
Zatem koniec z krzyżami na ścianach, itp. oraz eksponowaniem symboli religijnych na biurkach.
Przypominamy, że Polska jest świeckim krajem!
Wymyślone religie (czytaj sekty) nie mogą zaburzać codziennego życia. Ich miejsce jest na uboczu, aby nikomu nie przeszkadzało. Nikt nie zabrania wierzyć w to co chce, nawet w makaronowego potwora, ale te gusła niech sobie robią po cichu, itp. Młode osoby nie wierzą w to „coś”. Należy wziąć dobry przykład, np. z Czech, gdzie tam jest tylko ok. 5 proc. „wierzących”. Czas też zakazać ohydnego bicia dzwonów oraz nakazać zamykania drzwi podczas mszy w kościołach.
PiSowcy już lamentują…
Skandal❗️ Trzaskowski zakazuje krzyży w urzędach. pic.twitter.com/mNoWVfygNv
— Tobiasz Bocheński (@TABochenski) May 16, 2024
Przy okazji, nawiedzona Barbara Nowak, była pisowska kurator na Małopolskę.
Zaprzysiężony 7 maja prezydent Krakowa A. Miszalski, nie poszedł 12 maja w procesji Patrona Krakowa Św. Stanisława, ale pójdzie w paradzie pychy lgbt 18 maja. Wywiesi na Magistracie znak fałszywej tęczy. Zarządzi tak nie w interesie polskim, ale międzynarodówki neomarksistowskiej
— Barbara Nowak (@Br_Nowak) May 15, 2024
Wprowadzenia Standardów równego traktowania w Urzędzie m.st. Warszawy
Dyskryminacja w rozumieniu relacji urzędu z osobami korzystającymi z jego usług oznacza nierówne, a zarazem niesprawiedliwe traktowanie osoby lub osób z powodu jej/ich rzeczywistej lub domniemanej przynależności do określonej grupy (społecznej, demograficznej itp.) lub ze względu na jej/ich osobiste cechy, takie jak np. płeć, wiek, stopień sprawności, narodowość, orientacja psychoseksualna. Przez dyskryminujące rozumiemy najczęściej takie zachowanie, w wyniku którego dana osoba zostaje potraktowana w sposób odmienny (z reguły niekorzystny, krzywdzący) niż inni w porównywalnej sytuacji. Dyskryminacją może być też sytuacja, w której pozornie neutralna praktyka, postanowienie prawne lub przyjęte kryterium w rzeczywistości stawia niektóre osoby lub grupy w gorszej sytuacji.
Ilekroć w niniejszym dokumencie piszemy o dyskryminacji w kontekście relacji pracodawcy (Urzędu m.st. Warszawy) z pracownikami oraz między pracownikami, mamy na myśli szczególne rozumienie dyskryminacji zgodne z definicją zamieszczoną w Kodeksie pracy, tj. pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.
Grupy mniejszościowe to grupy społeczne, do których przynależność wyznacza jakiś czynnik lub cecha danej osoby (np. pochodzenie etniczne lub narodowe, wyznanie, status społeczno-ekonomiczny, stopień sprawności czy orientacja psychoseksualna) i które charakteryzują się mniejszą liczbą osób w porównaniu z grupami większościowymi w danej społeczności czy populacji. Osoby z grup mniejszościowych mają często ograniczony dostęp do władzy (np. politycznej czy ekonomicznej) w porównaniu z grupami większościowymi i mogą przez to doświadczać wykluczenia lub dyskryminacji.
LGBTQIA (lub LGBT+) to skrótowiec pochodzący z języka angielskiego i odnoszący się do lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transpłciowych, queer, interpłciowych i aseksualnych (ang. Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer, Intersexual, Asexual). W polskim kontekście często używana jest również forma LGBT+, w której „+” oznacza otwarty katalog różnych orientacji psychoseksualnych i tożsamości płciowych. Coraz popularniejsze stają się również w tym kontekście określenia „queer” i „osoby queerowe”.
Neuroróżnorodność oznacza zróżnicowanie funkcjonowania połączeń neuronalnych w mózgu, które przekłada się na różnice pod względem funkcjonowania psychologicznego ludzi. W stosunku do osób, które pod względem konstrukcji neuronalnej są w mniejszości, używa się pojęcia „neuroatypowi”. Należą do nich np. osoby z dysleksją, ADHD (zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) czy różnymi formami spektrum autyzmu. Wobec osób, które pod tym względem stanowią większość, używa się określenia „neurotypowi”.
Orientacja psychoseksualna oznacza kierunek zaangażowania emocjonalnego i potencjału seksualnego jednostki. Określa, kim (osobami jakiej płci) jesteśmy zainteresowani i z jakimi możemy tworzyć relacje romantyczne i seksualne.
Pochodzenie etniczne określa związek jednostki z określoną grupą etniczną, tj. zbiorowością odznaczającą się własną, przekazywaną generacyjnie wspólnotą kultury (opartą np. na języku, religii czy wierze w pochodzenie wspólnego przodka), która najczęściej związana jest z określonym terytorium.
Równe traktowanie to traktowanie wolne od wszelkich form dyskryminacji, czyli nietraktowanie żadnej osoby w porównywalnej sytuacji w sposób odmienny od innych i niesprawiedliwy (krzywdzący) z powodu jej rzeczywistej lub domniemanej przynależności do określonej grupy (społecznej, demograficznej itp.) lub ze względu na jej osobiste cechy, takie jak np. płeć, wiek, stopień sprawności, narodowość, orientacja psychoseksualna.
Różnorodność to zjawisko charakterystyczne dla wszystkich zbiorowości ludzkich, które tworzą osoby o różnych zestawach cech. Są wśród nich takie, na które członkowie i członkinie zbiorowości mają wpływ i takie, które są od nich niezależne. Takie, które dotyczą ich wyłącznie jako jednostek i takie, które wiążą się z przynależnością do pewnych grup społecznych. Cechy wpływają na wiele rozmaitych obszarów, m.in. na funkcjonowanie w relacjach z innymi, życie społeczne i zawodowe, dostęp do usług i zasobów. Co za tym idzie, mogą być dla kogoś źródłem przywilejów lub odwrotnie – mechanizmów dyskryminacji i wykluczenia (świadomych i podświadomych). Mogą wpływać na tożsamość osób oraz całych grup. Różnorodność, która przejawia się w naszych podobieństwach i różnicach – widocznych i niewidocznych, wrodzonych i nabytych – przekłada się zatem na fakt, że każdy i każda z nas ma bardzo różne doświadczenia związane z życiem w tym samym mieście.
Standardy, jeśli nie jest to zaznaczone wyraźnie, oznaczają standardy równego traktowania.
Stereotypy to uogólnione i mocno uproszczone przekonania na temat określonej grupy ludzi. Łączą one cechy psychologiczne lub fizyczne członków i członkiń danej grupy z przeświadczeniami dotyczącymi ich domniemanych zachowań i postaw.
Tożsamość płciowa to poczucie własnej płci społeczno-kulturowej, tzn. to, jak dana jednostka postrzega i określa siebie. Tożsamość płciowa może być taka sama lub inna niż płeć przypisana przy urodzeniu. U większości ludzi tożsamość płciowa jest zgodna z płcią przypisaną przy urodzeniu i takie osoby określane są jako cispłciowe. Osoby, u których taka zgodność nie występuje lub występuje w mniejszym zakresie, określa się jako transpłciowe.
Czym są standardy?
Standardy równego traktowania to zbiór zasad i wytycznych, które dzięki uwzględnieniu różnic między ludźmi przyczyniają się do poprawy jakości życia osób mieszkających w Warszawie i korzystających z usług Urzędu m.st. Warszawy oraz osób w nim zatrudnionych.
Standardy wzmacniają równe szanse oraz równy dostęp do miejskich usług i zasobów dla wszystkich osób mieszkających w Warszawie i ją odwiedzających. Dotyczy to szczególnie osób narażonych na nierówne traktowanie z uwagi na wiek, stopień sprawności, płeć, pochodzenie narodowe i etniczne, wyznanie, światopogląd, orientację psychoseksualną i tożsamość płciową oraz inne cechy.
Standardy odwołują się też do szerokiego rozumienia dostępności, obejmującego znoszenie barier o charakterze m.in. psychologicznym, kulturowym czy ekonomicznym. Dostępność w rozumieniu art. 9 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i Ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami opisujemy w Standardzie 9. W dokumencie pojawia się też słowo „dostęp” w powszechnym rozumieniu.
Standardy to wewnętrzny dokument urzędu, skierowany do pracujących w nim osób. Dotyczy on warunków, jakie powinny być spełnione, by w realizacji miejskich zadań zachowana była zasada równego traktowania. Standardy nie ograniczają się jednak tylko do relacji z osobami korzystającymi z usług urzędu. Obejmują również relacje wewnątrz urzędu, ponieważ zapewnienie ich wdrożenia w ramach instytucji stwarza warunki dla równego traktowania osób z korzystających z jej usług. Z tego powodu w standardach znalazły się m.in. odnośniki do procedury przeciwdziałania mobbingowi i dyskryminacji, która ma zastosowanie wewnątrz urzędu, stanowiąc podstawę zabezpieczenia pracujących w nim osób.
Zgodnie ze Strategią #Warszawa2030, Warszawa ma być miastem dbającym o prawa wszystkich osób, otwartym i konsekwentnie redukującym obszary wykluczenia i nierównego traktowania. Standardy mają zapewnić wdrożenie tych zapisów. Ich realizacja jest horyzontalna i odbywa się poprzez całość miejskich polityk, programów, projektów i usług, a zatem z zaangażowaniem wszystkich osób pracujących na rzecz Miasta.
Standardy równego traktowania opierają się na zasadzie włączania, czyli takiego planowania polityk, programów i usług, które pozwala na wspólny udział różnych mieszkańców_nek, z uwzględnieniem ich różnorodnych potrzeb, możliwości i aspiracji. Stosowanie standardów ma prowadzić do świadczenia miejskich usług w sposób jak najbardziej włączający, dostępny i przyjazny, niezależnie od tego, kim są osoby, które z nich korzystają i jakie mają cechy. Tam, gdzie to niezbędne, mogą być podejmowane działania skierowane do wybranych grup odbiorców i odbiorczyń.
Standard 4:
Przestrzenie urzędu są miejscami neutralnymi religijnie. Wytyczne do tego standardu:
- W budynkach urzędu dostępnych dla osób z zewnątrz oraz podczas wydarzeń organizowanych przez urząd nie eksponuje się w przestrzeni (np. na ścianach, na biurkach) żadnych symboli związanych z określoną religią czy wyznaniem. Nie dotyczy to symboli religijnych noszonych przez osoby pracujące w urzędzie na użytek osobisty, np. w formie medalika, tatuażu, opaski na ręku.
- Wydarzenia organizowane przez urząd mają charakter świecki, tzn. nie zawierają elementów religijnych, np. modlitwy, nabożeństwa, święcenia.
Oświadczenie w sprawie „Standardów równego traktowania” w Urzędzie m.st. Warszawy
W zarządzeniu prezydenta m.st. Warszawy wprowadzającym standardy równego traktowania nie ma mowy o żadnych zakazach, w tekście w ogóle nie ma takich treści. Nie ma również wzmianki o nakazie usuwania krzyży, czy innych symboli religijnych. Urząd m.st. Warszawy nie ma zamiaru walczyć z tradycją, ani jakimkolwiek wyznaniem.
Jest dokładnie odwrotnie – dokument składający się z 16 standardów to zestaw zasad i wytycznych, które mają na celu przeciwdziałanie wszelkiej dyskryminacji i nierówności. Jest to podkreślenie neutralności religijnej i światopoglądowej urzędu miasta jako instytucji publicznej.
Są to zalecenia adresowane wyłącznie do pracowników biur i urzędów dzielnic, i podkreślam, że każda osoba pracująca w urzędzie ma prawo używać symboli religijnych zgodnie ze swoimi przekonaniami. Standardy tego nie zakazują, mówią jedynie o neutralności urzędu jako instytucji i odnoszą się wyłącznie do przestrzeni dostępnych dla osób z zewnątrz.
Miasto organizuje obchody i uroczystości, których tradycyjnym elementem jest i pozostanie msza święta, np. obchody rocznicy Powstania Warszawskiego. Czym innym jest natomiast sam urząd, który powinien być neutralny i przyjazny dla każdego, niezależnie od przekonań, wyznania i światopoglądu – to jest podstawa wolnego, demokratycznego państwa. „Standardy równego traktowania” są zbiorem 16 zaleceń, które mają na celu zapewnienie wzajemnego szacunku, przeciwdziałanie dyskryminacji i sprawienie, by każda mieszkanka i każdy mieszkaniec Warszawy mógł w takim samym stopniu korzystać z miejskich usług.
Tekst zarządzenia dostępny jest na stronie Biuletynu Informacji Publicznej m.st. Warszawy.
Lista 16 „Standardów równego traktowania”
Standard 1: Dbanie o równe traktowanie jest zadaniem i wspólną odpowiedzialnością wszystkich osób pracujących w miejskiej administracji, na każdym jej szczeblu i w każdym obszarze funkcjonowania Miasta
Standard 2: Wszystkie osoby pracujące w urzędzie odnoszą się z szacunkiem do każdej osoby, z którą wchodzą w kontakt – w relacjach z osobami z zewnątrz i wewnątrz organizacji. Traktują każdą osobę i jej potrzeby równo i ze zrozumieniem
Standard 3: Realizując dowolne zadanie – zarówno skierowane do osób spoza urzędu, jak i do osób w nim pracujących – pracownicy i pracownice urzędu biorą pod uwagę różnorodne grupy jego potencjalnych odbiorców_czyń. Starają się przyjąć ich perspektywę i odpowiedzieć na ich różnorodne potrzeby, uwzględniając specyfikę prowadzonych przez siebie działań.
Standard 4: Przestrzenie urzędu są miejscami neutralnymi religijnie.
Standard 5: Wszystkie osoby pracujące w urzędzie, niezależnie od typu stanowiska i wykonywanych zadań, przechodzą obowiązkowe szkolenia z zakresu równego traktowania i poszanowania różnorodności.
Standard 6: Osoby pracujące w urzędzie mają dostęp do materiałów edukacyjnych i szkoleń e-learningowych dotyczących przeciwdziałania równego traktowania i poszanowania różnorodności. Są zachęcane do ciągłego podnoszenia swojej wiedzy i kompetencji, by jak najlepiej dbać o równe traktowanie w swojej pracy na rzecz osób mieszkających w Warszawie i korzystających z usług urzędu.
Standard 7: W komunikacji z innymi osobami, zarówno pisemnej, jak i ustnej (pismach, mejlach, rozmowach telefonicznych), osoby pracujące w urzędzie używają języka włączającego oraz stosują wytyczne dotyczące prostego języka.
Standard 8: Dbanie o równe traktowanie jest zasadą horyzontalną ujętą we wszystkich dokumentach programujących rozwój m.st. Warszawy (strategii, politykach i programach) oraz wszystkich innych standardach i wytycznych obowiązujących w urzędzie.
Standard 9: Urząd posiada szczegółowe standardy i wytyczne dotyczące zapewniania dostępności, w tym dostępności architektonicznej, cyfrowej i informacyjno-komunikacyjnej, które są stosowane przez osoby pracujące na rzecz urzędu.
Standard 10: W urzędzie funkcjonują stanowiska i komórki odpowiedzialne za wdrażanie rozwiązań związanych z równym traktowaniem i poszanowaniem różnorodności, w tym za wsparcie osób pracujących w urzędzie w realizacji działań w tych obszarach oraz za zajmowanie się sytuacjami naruszeń standardów w tym zakresie.
Standard 11: Każda osoba pracująca w urzędzie zna i stosuje zapisy obowiązujących w urzędzie dokumentów dotyczących przeciwdziałania dyskryminacji, równego traktowania i poszanowania różnorodności.
Standard 12: W zamówieniach publicznych oraz otwartych konkursach ofert na realizację zadań publicznych m.st. Warszawa stosuje zapisy o przeciwdziałaniu dyskryminacji.
Standard 13: Każda osoba mieszkająca w Warszawie oraz każda osoba pracująca w urzędzie ma dostęp do informacji o obowiązujących w urzędzie procedurach związanych z równym traktowaniem. Może zgłosić naruszenie standardów, którego była świadkiem_nią lub które dotknęło ją bezpośrednio ze strony przedstawicieli lub przedstawicielek miejskich instytucji. Może także uzyskać stosowne wsparcie w takiej sytuacji.
Standard 14: Miejskie usługi są opracowywane, wdrażane i ewaluowane z uwzględnieniem zasad projektowania włączającego.
Standard 15: W urzędzie funkcjonuje system monitorowania realizacji standardów równego traktowania. Pełnomocnik ds. równego traktowania przygotowuje raport z wyników monitoringu i koordynuje wdrażanie niezbędnych zmian w urzędzie.
Standard 16: Działania na rzecz równego traktowania opierają się o systematyczną aktualizację obowiązujących w urzędzie procedur i wytycznych, zgodnie z niniejszymi standardami.
