Równo 20 lat temu Polska wraz z dziewięcioma innymi państwami: Cyprem, Czechami, Estonią, Litwą, Łotwą, Maltą, Słowacją, Słowenią i Węgrami stała się formalnie państwem członkowskim Unii Europejskiej.
Było to największe w historii rozszerzenie Wspólnoty i oznaczało dopełnienie procesu transformacji po upadku systemu komunistycznego w Europie Środkowej i Wschodniej.
Proces wejścia Polski do Unii, w tym negocjacji zasad, na jakich nasz kraj wstąpił do Wspólnoty, trwał prawie 15 lat. Jego ukoronowaniem było podpisanie w kwietniu 2003 r. w Atenach Traktatu Akcesyjnego, stanowiącego prawną podstawę rozszerzenia Unii Europejskiej. Podpisy złożyli przedstawiciele władz państw unijnej „piętnastki” oraz dziesięciu państw kandydujących.
Dwa miesiące po podpisaniu traktatu przystąpienie Polski do Wspólnoty zostało przesądzone w referendum, w którym za członkostwem w UE opowiedziała się zdecydowana większość – 77,45 proc. biorących udział w głosowaniu, przeciwnych było 22,55 proc. Oddano też 0,72 proc. głosów nieważnych. Frekwencja wyniosła 58,85 proc.
23 lipca 2003 r. Traktat Akcesyjny ratyfikował prezydent Aleksander Kwaśniewski, oznaczało to ostateczne przyjęcie dokumentu przez nasz kraj. 1 maja 2004 r. Polska stała się pełnoprawnym członkiem Unii Europejskiej. Oficjalne unijne uroczystości odbyły się wieczorem 1 maja w Dublinie (Irlandia pełniła wówczas rotacyjne, półroczne przewodnictwo w UE). 25 flag państw Unii przy dźwiękach „Ody do radości” Ludwiga van Beethovena zostało wciągniętych na maszty w obecności prezydent Irlandii Mary McAleese. Państwowe uroczystości odbyły się również na pl. marsz. J. Piłsudskiego w Warszawie.
Droga Polski do UE
Negocjacje akcesyjne zostały oficjalnie zainaugurowane 31 marca 1998 roku, cztery lata po złożeniu wniosku o członkostwo Polski w Unii Europejskiej. Finał negocjacji nastąpił 13 grudnia 2002 roku podczas szczytu UE w Kopenhadze.
16 kwietnia 2003 roku w Atenach w imieniu Polski pod traktatem akcesyjnym podpisali się ówczesny premier Leszek Miller, minister spraw zagranicznych Włodzimierz Cimoszewicz oraz minister ds. europejskich Danuta Hübner. Bardzo ważnym momentem było również ogólnokrajowe referendum przeprowadzone w Polsce w czerwcu 2003 roku, w którym poparcie dla uczestniczenia w dalszych etapach integracji wyraziło ponad 77% głosujących.
1 maja 2004 roku Polska wraz z Cyprem, Czechami, Estonią, Litwą, Łotwą, Maltą, Słowacją, Słowenią i Węgrami wstąpiła do Unii Europejskiej. Było to największe w historii rozszerzenie UE.
Przez kolejne 20 lat Fundusze Europejskie znacząco poszerzyły ofertę kulturalną w naszym kraju. Wsparcie i możliwość rozwoju uzyskały nie tylko muzea czy instytucje i ośrodki kultury, ale również zespoły pałacowo-parkowe, zabytki sakralne czy zabytkowe obiekty, które zostały zaadaptowane na cele kulturalno-artystyczne.
Święto Pracy
Co roku 1 maja obchodzone jest również Święto Pracy. Jego historia sięga końca XIX w., kiedy to w Chicago miała miejsce wielka manifestacja robotników domagających się poprawy warunków pracy, w tym m.in. skrócenia dnia pracy do 8 godzin. Demonstracja zakończyła się brutalnymi represjami ze strony policji, która otworzyła ogień do tłumu, zabijając kilku protestujących. W odpowiedzi na to wydarzenie w 1889 r. zorganizowano w Paryżu Kongres Międzynarodówki II, podczas którego uchwalono rezolucję wzywającą do ustanowienia międzynarodowego święta pracy, upamiętniającego walkę robotników o prawa pracownicze.
W Polsce 1 maja jest świętem państwowym od 1950 r. W okresie Polski Ludowej było to jedno z największych świąt w roku, związane z jego nieodłącznym elementem – pochodem pierwszomajowym. Ostatni taki pochód w uroczystej PRL-owskiej oprawie odbył się w 1988 r. W latach 80., w kontrze do oficjalnych obchodów pierwszomajowych, odbywały się manifestacje organizowane przez podziemną „Solidarność”. Największą siłę pokazały w okresie stanu wojennego, tj. w latach 1982 i 1983. Dzisiaj 1 maja nie są już organizowane pochody państwowe, chociaż dzień ten nadal pozostaje dniem wolnym od pracy.
