Kiedy w marcu sorkonosy czarno-rdzawe wprowadziły się do Afrykarium, nikt nie spodziewał się, że tak szybko pojawi się ich potomstwo. Tymczasem na przełomie października i listopada urodziły się dwa osobniki. To duży sukces wrocławskiego Zoo.
Pierwsza para sorkonosów czarno-rdzawych – Migotka i Ryjek, przyjechała do Wrocławia z zoo w Rotterdamie w kwietniu 2018 r. Po roku dołączyła do nich druga samica z Rotterdamu – Mała Mi. Ostatnio obie samice doczekały się potomstwa. Spodziewano się tego, ale i tak było to niespodzianką, gdyż sorkonosy czarno-rdzawe uznawane są za zwierzęta monogamiczne.
– W naturze to samotniki, chociaż podejrzewa się, że tworzą monogamiczne pary w okresie rui. Jednak nasze osobniki właśnie podważyły tę teorię – uśmiecha się Andrzej Miozga, kierownik sekcji małych ssaków i opiekun sorkonosów. – Obie samice urodziły potomstwo w jednodniowych odstępach – dodaje.
– W naszym Zoo mieszka od 12 do 14 tysięcy zwierząt reprezentujących 140 gatunków. Raz na jakiś czas zdarzają się duże wydarzenia. Jednym z nich są narodziny sorkonosów. Wszystko, co wiemy o tych stworzeniach opiera się na słowie „prawdopodobnie”. Są bardzo mało poznane, więc informacje na ich temat czerpiemy na bazie innych gatunków – podkreśla Joanna Kij z wrocławskiego ogrodu zoologicznego.
Sorkonosy czarno-rdzawe należą do jednego z 17 gatunków afrykańskich ryjówek słoniowych, z których część poznano całkiem dobrze. Różnią się jednak miejscem zamieszkania, więc klimat, środowisko życia i dieta są różne. Odmiana czarno-rdzawa naturalnie występuje tylko w przybrzeżnych terenach Kenii, w lesie Arabuko Sokoke, którego w skutek wylesiania zostało tylko około 3%. Wśród ogrodów zoologicznych największą grupę sorkonosów, bo aż po 6 osobników, mają ogrody we Wrocławiu i w Rotterdamie. W całej Europie obecnie występuje 24 przedstawicieli, a w Stanach Zjednoczonych zaledwie 14.
– Sorkonos to zwierzę przypominające ryjówkę, które ma nóżki grubości zapałek, trąbkę podobną do tej słonia i maskujący, czarno-rdzawy kolor. Jest przedstawicielem prastarej grupy ssaków – afrotery. Z tego też pnia wywodzą się słonie, manaty oraz góralki. Ich hodowla wymaga szczególnej uwagi – uczenia się i ciągłej wymiany informacji z innymi ogrodami – wyjaśnia Radosław Ratajszczak, prezes wrocławskiego zoo.
Po 19 miesiącach opiekunowie z wrocławskiego zoo osiągnęli cel – zwierzęta się zaaklimatyzowały i poczuły na tyle dobrze, by zacząć się rozmnażać. Teraz piątkę sorkonosów można oglądać w Afrykarium, w strefie Dżungli Kongo, między basenem krokodyli i manatów.
Sorkonosy czarno-rdzawe to małe ssaki, które wyróżnia długi ryjek używany do przewracania ściółki i wykopywania chrząszczy. Posiadają również długi język, który wykorzystują do zbierania owadów i ich larw.
Dorosłe osobniki osiągają masę 350-700 gramów, przy długości ciała do 31 cm i długości ogona 25 cm. Choć same są drapieżnikami, to często muszą uciekać przed swoim wrogami – wężami i ptakami, dlatego ich tylne kończyny są znacznie dłuższe niż przednie. W ochronie życia pomagają im doskonały wzrok, słuch i węch.
– Liczba sorkonosów wciąż spada w skutek wylesiania obszarów Kenii. To gatunek zagrożony, nie mający żadnej możliwości obrony. Są płochliwe i wybredne, dlatego mają specjalną dietę – kochają larwy mączniaków – mówi Monika Górska, opiekun małych ssaków w Zoo Wrocław.
Pomimo tego, że populacja w ciągu ostatnich 10 lat spadła o 30%, głównie na skutek wylesiania, to zwierzęta te wykazują duże zdolności adaptacyjne do nowych warunków. Gatunek należy jednak obserwować, bo tendencja spadkowa liczebności populacji nadal się utrzymuje. Stąd też rozwój hodowli zachowawczej w ogrodach zoologicznych.
(org.)
