Komitet Światowego Dziedzictwa UNESCO na szczycie w Baku przyjął decyzję, która nie pozostawia wątpliwości – wszystko, co się dzieje w Puszczy Białowieskiej musi być bezwzględnie podporządkowane zachowaniu jej unikalnej wartości jako obszaru Światowego Dziedzictwa.
W innym wypadku zostanie ona wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Zagrożonego.
Koalicja Kocham Puszczę (ClientEarth Prawnicy dla Ziemi, Dzika Polska, Greenmind, Greenpeace Polska, Pracownia na rzecz Wszystkich Istot, WWF Polska) oczekuje, że ministerstwo środowiska podejmie realne i zdecydowane kroki, by wcielić tę decyzję w życie. Oznacza ona przede wszystkim, że:
– Należy wstrzymać prace nad aneksami do PULi (dokumentów umożliwiających wycinkę) dla puszczańskich nadleśnictw. Na ich sprzeczność z wymogami UNESCO koalicja wskazywała w uwagach wysłanych w ramach konsultacji społecznych.
– Należy podjąć natychmiast szeroko zakrojone prace nad Zintegrowanym Planem Zarządzania dla Puszczy Białowieskiej jako obiektu Światowego Dziedzictwa UNESCO przy zaangażowaniu wszystkich zainteresowanych stron – w tym społecznej. Jest to kluczowy dokument, stanowiący podstawę do podejmowania jakichkolwiek dalszych decyzji dotyczących zarządzania (w tym ewentualnych wycinek) w Puszczy. To, że ministerstwo środowiska od kilku lat wstrzymuje rozpoczęcie nad nim prac jest sytuacją budzącą najwyższe zaniepokojenie.
Tylko wstrzymanie wycinek z lat 2016-2017 zapobiegło wpisaniu Puszczy Białowieskiej na Listę Dziedzictwa Zagrożonego. Wcześniej legalność wycinki ocenił także Trybunał Sprawiedliwości UE, który wydał wyrok mówiący, że łamie ona prawo UE.
– Jako Koalicja uważamy, że po latach sporów i nieporozumień, kiedy mamy jednoznaczne stanowisko w zakresie ochrony Puszczy (decyzje UNESCO i wyrok Trybunału Sprawiedliwości, opinie przedstawicieli środowiska naukowego, organizacji pozarządowych oraz poparcie 84% badanych Polek i Polaków i coraz liczniejszej grupy przedstawicieli lokalnych społeczności) nadszedł czas, by rozszerzyć Park Narodowy na cały obszar Puszczy Białowieskiej w sposób, który będzie służył zarówno dzikiej przyrodzie, jak mieszkańcom puszczańskich gmin. Ułatwi to odpowiednią długofalową ochronę tego najcenniejszego lasu w Polsce i w Europie. Trudno zrozumiałe jest to, że wciąż tylko 17% jego obszaru objęte jest tą najwyższa formą prawnej ochrony w Polsce – WWF.
(org.)