Sześć jagniąt muflona urodziło się we wrocławskim zoo.
Mieszkają w części europejskiej ogrodu dzieląc wybieg z magotami, a za sąsiadów mając żbiki, rysie, niedźwiedzie brunatne i wilki. Można już teraz zaplanować ich odwiedzenie kupując #BiletNaPrzyszłość i wykorzystać go po otwarciu zoo dla zwiedzających.
Choć wydaje się, że muflon jest gatunkiem rodzimym, to jednak tak nie jest. Niegdyś występował na terenie Azji Mniejszej, później sprowadzono go na Korsykę i Sardynię. Introdukcję muflonów na kontynencie europejskim rozpoczęto w XVIII wieku, a na Dolny Śląsk, trafiły ok. 1901 r. Powodem zasiedlania muflona na nowych terenach była fanaberia urozmaiceń polowań. Zresztą dzisiaj jest to jeden z gatunków łownych, a myśliwi nadal zajmują się jego introdukują dla celów gospodarczych.
W ogrodach zoologicznych muflony można spotkać dość często. Prowadzi się ich hodowlę dla celów edukacyjnych. Wrocławskie stado liczy 15 osobników w tym jeden samiec (tryk), osiem owiec oraz sześć jagniąt, z których najmłodsza przyszła na świat 19 kwietnia.
– Pierwsze dwa muflony przyszły na świat 4 kwietnia, a kolejne rodziły się 10 , 11, 14 i 19. Można powiedzieć, że mamy rok muflona, bo dawno nie mieliśmy tak licznego przychówku. Wszystkie są zdrowe, a matki opiekują się nimi troskliwie. Jeszcze nie znamy płci, ale zostaną z nami co najmniej dwa lata, więc mamy na to czas. – mówi Łukasz Karolik, opiekun zwierząt kopytnych z wrocławskiego zoo.
Na razie zoo jest zamknięte z powodu pandemii i nie można odwiedzić małych muflonów, ale można kupując voucher na „Bilet na przyszłość” z opcją wykorzystania go w ciągu roku od zakupu.
MUFLON
Muflon (Ovis aries musimon) to dzika owca, jeden z przodków owcy domowej. Jego pierwotnym środowiskiem życia były góry, stąd doskonała u niego zdolność do wspinania się po stromych, skalistych zboczach i skoczność. Najchętniej zasiedla latem dolne partie gór do wysokości 2000 m. n.p.m., a zimą schodzi w doliny, gdzie łatwiej o pożywienie. Dzisiaj jednak można je spotkać również w dolinach.
Krępą budową ciała i krótkimi nogami przypomina muflona pierwotnego. Samiec osiąga do 130 cm długości ciała, do 88 cm wysokości w kłębie i masie 50 kg. Samice są mniejsze i osiągają odpowiednio 110 cm, 75 cm i 35 kg. W odróżnieniu od owcy domowej nie posiada runa (wełny), a okrywę szerstną, która jest krótsza i posiada tylko grzywę z dłuższych włosów na karku. Do tego ma barwę ceglasto-brązową, która zimą ciemnieje. Białe posiadają tylko pyski, brzuchy, wewnętrzną stronę nóg i ich dolną część oraz lustro, czyli plamę na zadzie. U samców, powyżej pierwszego roku życia, pojawia się „siodło” czyli białawe plamy na bokach ciała. Tryki posiadają charakterystyczne rogi spiralnie skręcone ku tyłowi i w bok, które rosną całe życie i pozwalają określić wiek osobnika. Co ciekawe, rogi w okresie zimowym przestają rosnąć, by wiosną znów intensywnie przyrastać, nawet o 20 cm. Waga rogów u starych tryków wynosi nawet 3 kg, a obwód przy nasadzie 25 cm. Rogi wyrastają również u samic, ale zdarza się to rzadko i są one krótkie oraz proste.
Żyje w stadach, których przewodnikiem jest dorosła samica – owca. W lecie owce i młode tworzą stada złożone z kilkunastu sztuk, a starsze samce żyją w odrębnych, małych stadkach. Zimą stada te łączą się.
Muflon należy do zwierząt płochliwych, więc dzięki dobremu wzrokowi i słuchowi, przed niebezpieczeństwem ratuje się ucieczką. W przypadku mniejszego niebezpieczeństwa próbuje odstraszyć napastnika tupaniem racic.
Muflon prowadzi dzienny tryb życia, na który w większości składa się poszukiwanie pokarmu. W nocy odpoczywa, choć czasami wyrusza również na krótki żer. Żywi się roślinami zielnymi, liśćmi krzewów i owocami, zimą suchymi liśćmi, korą drzew, gałązkami i tym, co wygrzebią spod śniegu.
Mimo, że nie należy do zwierząt ściśle terytorialnych, znaczą teren wydzieliną gruczołów znajdujących się między palcami.
W okresie rui samic, która trwa zaledwie 24-36 godzin, samce toczą walki o ich względy. Przeciwnicy biorą krótki rozbieg, po którym uderzają się rogami. Trzask uderzeń słychać wyraźnie z daleka. Walka trwa zwykle do momentu, kiedy słabszy osobnik uznaje swoją przegraną i ucieka, rzadko zaś kończy się tragicznie. Po walce, zwycięzca wyszukuje samicę i dotyka ją nosem, ociera się o nią i oblizuje, a niekiedy popycha przednią nogą, by przesunąć ją w ustronne miejsce gdzie dochodzi do kopulacji.
Po ok. 22 tygodniach ciąży, najczęściej w marcu lub kwietniu, rodzi się 1 lub 2 młode. Są karmione mlekiem matki przez ok. 5 miesięcy, ale od ukończenia 3 tygodnia życia jedzą już trawę i liście. Młode osiągają dojrzałość płciową w wieku 2-3 lat. Żyją średnio ok. 20 lat.
Szacuje się, ze dzisiaj żyje w Polsce ponad 1 500 osobników tego gatunku, głównie w Sudetach.
(ZOO Wrocław)
