2 maja obchodzimy Dzień Flagi – święto ustanowione na mocy nowelizacji ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej.
20 lutego 2004 r. Sejm zdecydował, że symbol narodowy, jakim jest flaga, zasługuje na swój dzień w kalendarzu. Nowelizacja sprzed 19 lat zniosła ograniczenia wprowadzone jeszcze przez władze PRL, w czasie wystąpień robotniczych. Ograniczenia, które miały na celu niedopuszczenie do protestów przeciw ówczesnej władzy pod barwami narodowymi. Nowelizacja unormowała stan prawny w taki sposób, że używanie flagi narodowej stało się możliwe nie tylko w czasie świąt państwowych i w określonych przepisami sytuacjach, ale w każdej sytuacji przy zachowaniu należytej czci i szacunku. Dzień Flagi to dzień o znaczeniu symbolicznym, przypominający naszą historię i tradycję narodową. To również znakomita okazja do propagowania informacji i rozmowy o polskich symbolach narodowych. W przededniu obchodzonej świątecznie rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja, dzień 2 maja stanowi doskonały moment do wywieszania flagi państwowej.
Wybór 2 maja jako daty święta polskiej flagi ma uzasadnienie historyczne. 2 maja 1945 r. polscy żołnierze z 1. Dywizji Kościuszkowskiej zawiesili biało-czerwoną flagę na Kolumnie Zwycięstwa w Berlinie. Natomiast w czasach PRL właśnie tego dnia, po przypadającym 1 maja Święcie Pracy, obywatele mieli nakaz usuwania flag narodowych, by nie wisiały podczas nieuznawanego przez władze komunistyczne święta Konstytucji 3 maja.
Polskie barwy narodowe wywodzą się z barw herbu Królestwa Polskiego i herbu Wielkiego Księstwa Litewskiego. Biel pochodzi od bieli orła, będącego godłem Polski, i bieli Pogoni – rycerza galopującego na koniu – godła Litwy. Oba godła znajdują się na czerwonych tłach tarcz herbowych. Barwy narodowe mają także swoje symboliczne znaczenie. Kolor biały symbolizuje łagodność, przyjaźń i dobrobyt, a czerwony – krew, czyli walkę o suwerenność, niepodległość.
Polskie barwy narodowe po raz pierwszy zostały uregulowane w uchwale Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831 r. Zgodnie z ustawą z 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych flaga RP składa się z dwóch poziomych pasów równej szerokości, białego u góry i czerwonego u dołu, w proporcjach 5:8. Fladze państwowej należy się szacunek. Eksponowana publicznie musi być czysta, nie może być pomięta lub postrzępiona. Nie wolno umieszczać na niej żadnych napisów i rysunków. Nie może dotknąć podłogi, ziemi, bruku lub wody. Flagą nie oddaje się honorów żadnej osobie, nie pochyla się jej przed żadną inną flagą lub znakiem.
Ustawa o godle, barwach i hymnie RP oraz o pieczęciach państwowych stanowi, że „flagą państwową Rzeczypospolitej Polskiej jest prostokątny płat tkaniny o barwach Rzeczypospolitej Polskiej, umieszczony na maszcie”. Biało-czerwona flaga zawsze podnoszona jest na siedzibach lub budynkach, w których obradują Sejm, Senat, Prezydent RP oraz Prezes Rady Ministrów i Rada Ministrów. Podnosi się ją również także przed budynkami, w których obradują rady gmin, miast, powiatów i sejmików województw – w trakcie ich sesji. Z okazji uroczystości i rocznic oraz świąt państwowych flagi zdobią także budynki wszystkich urzędów państwowych i samorządowych. W ustawie zaleca się ponadto wszystkim wywieszanie flag, z okazji świąt i rocznic państwowych oraz innych uroczystości o zasięgu państwowym i lokalnym, na budynkach mieszkalnych, a także przed siedzibami firm.
Dzień Polonii i Polaków za granicą
Ustanowione w 2002 r. z inicjatywy Senatu RP święto jest wyrazem uznania dla „wielowiekowego dorobku i wkładu Polonii i Polaków za granicą w odzyskanie przez Polskę niepodległości, wierności i przywiązania do polskości oraz pomoc krajowi w najtrudniejszych momentach, w celu potwierdzenia więzi z Macierzą i jedności wszystkich Polaków, tak mieszkających w kraju, jak i żyjących poza nim”. Święto to nawiązuje do przedwojennej tradycji obchodzenia 2 maja jako Dnia Opieki nad Rodakami na Obczyźnie i realizuje jedną z uchwał podjętych przez II Zjazd Polonii i Polaków z Zagranicy, który odbył się w Pułtusku w 2001 r.
Według danych Ministerstwa Spraw Zagranicznych poza Polską mieszka ok. 20 mln osób polskiego pochodzenia, najwięcej w USA, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech i Litwie.